2011’de halk protestolarının başlamasıyla birlikte Suriye rejimi, Suriye ordusunun en önemli kronik sorunlarından biri olan zorunlu askerlik hizmetine katılımın zayıf kalmasının etkisini fark etti. Bu da onu 2011 yılında 104 sayılı Kanun Hükmünde Kararname (KHK) çıkarmaya sevk etti. Bu KHK ile 2004 yılı 64 sayılı Seferberlik Kanunu’nda değişiklik yaparak 4. maddeyi ekledi. Yeni kararnamede, rejimin çıkarları ve hedeflerine uygun olarak Cumhurbaşkanına iptal edilen kanunda yer almayan geniş yetkiler verildi. Bu durum daha sonra “yardımcı güçler” olarak anılacak olan ve askerlik kanununa bağlı olmayan yerel milislerin kurulmasında ortaya çıktı.     

Yardımcı güçler mensuplarının silah altına alınmasında izlenen mekanizma belli değil. Rejim, bu kişilere silahlı kuvvetlerdeki “hizmet yönetmeliği”nde öngörülen mali, manevi ve tıbbi tazminat düzenlemelerine ve kanunlara uygun olarak davranmadı. Bu güçlere bağlı yaralı ve ölülere -yasal çerçevelerin dışında kurulduklarını bildiği ve devletle doğrudan ilişkisi bulunmadığı için- hibe ve ödüle benzer şekilde yaklaştı. Bunlara resmî kurumlar aracılığıyla düzenli tazminat verilmedi. Tazminatları dernekler aracılığıyla sivil bir nitelik kazandı.     

Bu rapor, yardımcı kuvvetler adı altında faaliyet gösteren milislerin durumunu, savaş doktrinlerini, örgütsel olarak birbirleriyle olan ilişkilerini, rejim ve müttefikleriyle olan ilişkilerini ve geleceğini incelemektedir.     

Rapor, geçerli yasal çerçevelerin dışında oluşturulan milislere ve bunların düzenli birliklere benzer şekilde yaygın varlığı ışığında rejimin ve müttefiklerinin bunlara nasıl yaklaştığına ışık tuttuğundan dolayı önem arz etmektedir.